#Blog

Iedereen is het er wel over eens dat de arbeidsmarkt grondig verandert. Eén van de meest in het oog springende veranderingen is wel dat het percentage Zelfstandigen Zonder Personeel, kortweg ZZP'ers genoemd, explosief stijgt.

Er zijn ZZP'ers van velerlei pluimage te vinden. Zo zag je voor de crisis in de bouw steeds meer ZZP bouwvakkers, je ziet ZZP'ers in de zorg, in het wegverkeer, in het interim management, in de HR, etc.

De ZZP'er is een ondernemer die alle voordelen van het ondernemerschap kent. Ik denk hierbij aan de fiscale voordelen, de vrijheid en de kick van het "zelfstandig" zijn.

De ZZP'er heeft dus ook alle nadelen van het ondernemerschap waaronder de belangrijkste, risico dragen. Dit uit zich in allerlei keuzes die ZZP'ers moeten maken aangaande bijvoorbeeld de verzekeringen die zij afsluiten. Een arbeidsongeschiktheidsverzekering ja of nee. Als het antwoord ja is, hoe hoog verzekert hij zich dan? Het zelfde geldt voor de opbouw van zijn pensioen of de opbouw van een reserve potje als er eens weinig opdrachten zijn, en zo zijn er nog veel meer zaken waarin hij afwegingen en keuzes moet maken.

Het vreemde is nu dat steeds meer belangengroeperingen uit de tijd dat ZZP'ers nog zeldzaam waren zich nu inzetten om allerlei (sociale) vangnetten te creëren voor de ZZP'ers. Ik denk hierbij aan de FNV die daartoe een eigen zelfstandigen vereniging heeft opgezet, maar ook aan diverse politieke partijen aan de linker kant van het politieke spectrum die hiervoor ijveren. Soms komt deze roep zelfs uit een hoek waar je het niet van verwacht: Enige tijd geleden kwam Bernard Wientjes, de voorzitter van werkgeversorganisatie VNO-NCW, zelfs met een dergelijke oproep.

Ik, zijnde een ZZP'er, vindt deze ontwikkeling uiterst onwenselijk. Een ZZP'er is dat geworden voor de voordelen van het ZZP-schap en accepteert daarbij de nadelen. Sterker nog als de nadelen wegvallen valt ook het voordeel van de vrijheid om risico's en keuzes te maken weg. Ik kan mij dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de traditionele partijen een eigenbelang hebben om op deze wijze hun traditionele rol veilig te stellen.

Het wordt vaak onder het mom van een grapje tegen je gezegd als je als interim manager bij een opdrachtgever rondloopt: "jij verdient goud". Dit komt vaak voort uit het feit dat men de maand fee van de interim manager vergelijkt met het salaris wat een manager in dienst van het bedrijf verdient. Daar zit dan inderdaad vaak een aanzienlijk verschil tussen.

Maar is dit een eerlijke vergelijking?

Om een behoorlijk aantal redenen is dit geen goede vergelijking. Om te beginnen betaalt het bedrijf voor de eigen manager een forse bijdrage in de pensioen premie en de ziektekosten premie. Tevens worden de verlof-, trainings-, ADV- en ziekte dagen van de eigen manager betaald door het bedrijf. De interim manager dient al deze kosten zelf te dragen en dus te halen uit zijn fee.

Verder is het zo dat als de eigen manager niet functioneert, en deze ontslagen moet worden dit een hoop geld kost. De interim manager is à la minute weg te sturen zonder dat het een cent kost. Dit levert dus ook maximale flexibilteit. De kosten van de interim manager zijn dan ook variabele kosten.

Tenslotte wellicht het belangrijkste: een interim manager is vaak hoger gekwalificeerd dan een manager op een vergelijkbare plek waardoor hij in staat is in korte tijd een verandering/verbetering in de bedrijfsvoering te bewerkstelligen. En dat levert een verhoogde winstgevendheid op waardoor de interim fee ruimschoots wordt terugverdient.

Wat hierbij wel van belang is dat de opdrachtgever van te voren goed heeft nagedacht over wat de interim manager moet bereiken (duidelijke taakstelling). Hier dient hij duidelijke doelstellingen aan te koppelen. Ook dient hij tijdens de opdrachtuitvoering met de interim manager te bewaken dat de doelen worden behaald. Op deze wijze is een interim manager elke cent waard!

Een interim manager duur? Welnee een goede investering!

Reacties? Mail me!